Η Γραμμή κι ο Κύκλος

Πανω σε μια αγραφη πλακα σκαλισα μια γραμμη και ενα κυκλο ...

Τη ζητησα καιρο πριν τη γραμμη αυτη!

...και η γραμμη φωναξε οτι ψαχνει για ενα κυκλο...

εβαλα τη γραμμη πανω απο το κυκλο και εκεινος αναδυθηκε σαν αχινος ...

...ναι ενας κυκλος γεματος αγκαθια

η γραμμη εγινε θαλασσα και εκεινος περασε απο μεσα της και μεσα στο βαπτισμα της ολα τ' αγκαθια εσβησαν ...

η γραμμη αντιστοιχα , μολις μπηκε μεσα του εγινε χαμογελο...
χαμογελο παιδιου...

την αγγαλιασε,
την προστατεψε,
της εδωσε οριζοντες να βλεπει,
................ περα απο τη γραμμη που ηξερε...

καθε βραδυ της ελεγε παραμυθια και εκεινη παντα τον ρωτουσε ...

-Πες μου γιατι? γιατι το κανεις...πες μου

-...μα γιατι... θελω να σε βλεπω ευτυχισμενη

... και τοτε...

τα ματια της, γινονταν μικρα σα δυο γραμμες κρυμενες πισω απο ενα χαμογελο...

-σ αγαπω του ειπε ... κατι μαγικο υπαρχει για μενα και εσυ ανοητε δεν το βλεπεις...

μα εκεινος ηξερε οτι απλα αυτο δεν φτανει...

την ειδε πανω σε μια γραμμη ξεραμενου καφε πανω σ ενα αδειο ποτυρι την πρωτη μερα που τη γνωρισε

την ακουσε πανω σε μια κουβεντα χωρις τελος ... σε μια γραμμη τηλεφωνου...

την περπατησε στις γραμμες του δρομου που επαιρνε λιγο πριν το ξημερωμα οταν εφευγε μακρια της...

την ξαπλωσε πανω σε γραμμες τσαλακωμενων σεντονιων...

οσο και αν το ηξερε δεν μπορεσε να κρατησει τις αποστασεις και καποια βραδεια, ενα χαδι της , τον ακουμπουσε τρυφερα επικινδυνα... καθε φορα...

... που ακουγε την ανασα της στο στηθος του.

της εδειξε αστερια κυκλους μακρινους ,
μα εκεινη εβλεπε μονο αποστασεις που δεν ταξιδεψε.
την ειχε αφουγκραστει να φευγει απο τοτε...

... εκεινη του ειχε πει απο την αρχη, οτι το μονο που ηξερε ηταν να χωριζει ,
... να φευγει...
εκεινος παντα χαμογελουσε ...

με ηρεμη φωνη της ελεγε οτι οσους κυκλους και αν κανει... παντα εκεινον θα βλεπε...

το ηξερε καλα ...γιατι και αυτος καποτε ηταν γραμμη...

με τα παραμυθια η γραμμη μεγαλωσε

απλωσε την αρχη και το τελος της... σα φτερα...

Τα παραμυθια επαψαν ...
δεν την αγγιζαν ... ακομη και αν ειχαν γινει τοσο αληθινα ...
Ζωη σαν παραμυθι του λεγε συχνα με κινισμο...

και αυταρεσκα τον εκανε ενα τοσοδουλι κυκλο μικρο σα σημειο. Ποτε δεν καταλαβε γιατι...

η γραμμη εγινε λεπτη σα λεπιδα περασε απο μεσα του...
ποτε δεν την κραταγε ετσι κι αλλιως ...

μονο το χερι σηκωσε φευγοντας
... και της ειπε...
-Το ξερα οτι δεν θ αντεξεις. Μεταξυ μας δεν χωραει αντιο... ματια μου... να προσεχεις.

Ο κυκλος εγινε αυγο σπασμενο
... και εκεινη ηταν πια μια σειρα απο χναρια που αφηναν μια γραμμη πισω τους...

σα παιδικο μπαλονι εφυγε μακρυα της ...

εκεινη εγινε μακρυα, ατελειωτη, και παντα μεσα της ειχε τα λογια της τελευταιας στιγμης ...

-οταν θα βρεις τα χναρια σου, τοτε θα με βρεις, μεσα σε μνημες μου, και σε παραμυθια ξενα...

ποτε δεν καταλαβε τι της ειπε...

μεχρι που πανω σε ενα μαυροπινακα βρηκε χναρια ασπρα ...
ηταν απο τοτε που πατησε
σκονη κιμωλιας...

.....και τοτε αγαπησε τον εαυτο της και εγινε οριζοντας...

και ο κυκλος εγινε ηλιος και ο μαυροπινακας γεμισε χρωματα...σα παραμυθι...

και τοτε μονο ... ακουσε την ψυχη του και την ψυχη της
ηταν ολοκληρη πια ενας ομορφος κυκλος ενας οριζοντας ...
ενας κυκλος χωρις αρχη και τελος...
ομως αδεια...

και τοτε καταλαβε...
... γιατι την ειχε αναγκη ...
..........γιατι ηθελε να την κανει ευτυχισμενη...
Γιατι... κυκλος αδειος απο γραμμη χαμογελο

... ειναι τρυπα, αδειος , κενος...

ειναι ζωη χωρις παραμυθι...

ειναι τιποτα ματια μου...
χωρις αρχη και τελος δεν υπαρχεις.

και ετσι παντα, ολες τις στιγμες τις μερας ειναι τοσο κοντα ...

...και καθε βραδυ σβηνει ο ενας μεσα στον αλλο....

και καθε πρωι αναδυεται ο ενας μεσα απ τον αλλο...

τοσο κοντα

δυο κυκλοι ιδιοι...σα βερες ομοιοι...
δυο κυκλοι που τσουλανε σαν παιδικο παιχνιδι πανω στις γραμμες τις ζωης

Δυο σταγονες που τρεχουν μαζι στο ιδιο παραθυρο ζωης...


Το πρωτοείπε η tabula_rasa...