Το μονοπάτι του λύκου

Μια τρελή κάποτε τραγούδησε στο
http://tistrellis.pblogs.gr/2007/08/mia-fora-ki-ena-kairo.html


Μιά φορά κι ένα καιρό...

..ήταν ενα κοριτσάκι... Ήταν καλό και ήσυχο κι έπαιζε με τις κούκλες του, και δεν πείραζε κανέναν.... Ο κόσμος της ήταν γεμάτος ροζ συννεφάκια και μαλακιές κόκκινες κάπες που της έπλεκε η γιαγιά της.. Τη σκέπαζαν με αυτές τις κάπες, να ναι πάντα ασφαλής και ζεστή, και να μη νιώθει το κρύο και τη σκληρότητα του κόσμου... Κάθε φορά που έφευγε απο τη ζεστή φωλιά του πατρικού της σπιτιού, για να κρυφτεί στη ζεστή φωλιά του σπιτιού της γιαγιάς, της έλεγαν να πηγαίνει πάντα απο το μονοπάτι. Ποτέ της να μην ξεμακρύνει απο το μονοπάτι.. Γιατί πέρα απο το μονοπάτι, πέρα απο το κομμάτι εκείνο που όλοι ήξεραν κι όλοι πάνω σε αυτό πατούσαν, κανείς δεν ήξερε τι κρύβονταν... Κι όλοι φαντάζονταν τα χειρότερα.. Εχει λύκους πέρα απο το μονοπάτι της έλεγαν πάντα, λύκους άγριους και πεινασμένους, και θα σε φάνε, γιαυτό πάντα απο το μονοπάτι, πάντα απο κει που τόσα χρόνια βαδίζουμε όλοι....

Όμως μια μέρα άκουσε κλάμμα δίπλα της μέσα στα δέντρα... Φωναξε μα δε της απαντησε κανείς... Μόνο το κλάμμα που έγινε λίγο πιο σπαρακτικό... Έκανε να φύγει, μα δε μπορούσε να αφήσει κάποιον να κλαιει ετσι... Κι ήταν.. ήταν σα να τη φώναζε... Τεντώθηκε όσο μπορούσε για να δεί, χωρίς να φύγει απο το μονοπάτι.... Ηταν εκει, μόνος του καθισμένος κάτω απο τα δέντρα κι έκλαιγε... και την κοιτούσε... Ματια μελιά και φρύδια σμιχτά... Του άπλωσε το χέρι μα κείνος δεν πλησίασε... Εκανε ενα βήμα διστακτικά, και κείνος σύρθηκε λίγο πιο κοντά της... Έκανε και δεύτερο και η απόσταση μίκρυνε... Και τρίτο... Φοβήθηκε γιατί είχε βγεί πια απο το μονοπάτι, μα να, τώρα τα μελιά του μάτια την κοίταζαν, κι ήταν τόσο μα τόσο όμορφα... Και κεινος τοσο ευτυχισμένος που ειχε παρέα...

Είχε ομως βγει απο το μονοπάτι και ήξερε οτι κινδύνευε πολύ.. 'Ετσι τον άφησε, κι έτρεξε πίσω, απο κει που πήγαιναν όλοι, για να ολοκληρώσει τη διαδρομή μέχρι την ασφαλή φωλιά της γιαγιάς της... Κι έμεινε μόνος του πάλι, κι έκλαψε πιο σπαρακτικά.. Και κείνη νόμιζε πως άκουγε πια το κλάμμα του παντού, νόμιζε πως απο μέσα της ερχόταν πια κεινο το κλάμμα, σαν να κανε στην ψυχή της μια τρύπα και να μπήκε μέσα, να εγκαστάθηκε μόνιμα εκεί, και κάθε φορά που διάβαινε το μονοπάτι, αυτό που πήγαιναν όλοι, έριχνε κλεφτές ματιές μήπως τον ξαναδεί..

Και την επόμενη φορά που τον άκουσε, έφυγε απο το μονοπάτι και πήγε κοντά του, και βυθίστηκε στα μελιά του τα μάτια, κι έπαιξαν, και έτρεξαν, και ξάπλωσαν μαζί, και της έδειξε τις ομορφιές του δάσους, και η κάπα της η κόκκινη η απαλή που την προστάτευε απο το κρύο και τη σκληρότητα του κόσμου σκάλωσε σε ένα κλαρί κι έμεινε πίσω μα δεν την ένοιαξε... Είχε τόσα να δει, τόσα να κάνει με τον καινούργιο της φίλο...

Και πίσω στο πατρικό της, και πίσω στο χωριό, οι άνθρωποι που περπατούσαν στο μονοπάτι, ανησύχησαν, κι άρχισαν να την ψάχνουν... Και πήραν τα όπλα τους και ξεκίνησαν να μπουν στο δάσος να τη βρούν, έφυγαν απο το μονοπάτι για να τη γυρεψουν, ετοιμοι να σκοτώσουν οτι ζούσε περα απο αυτο, περα απο κει που περπατούσαν όλοι....

Κι όταν βρήκαν την κάπα της σκαλωμένη στο κλαρί, άρχισαν να κλαίνε που την έχασαν για πάντα, κι ορκίστηκαν να βρούν το λύκο που την πήρε.... Και κείνος, έτρεχε μαζί της στα βουνά, κι όταν έκανε κρύο κούρνιαζαν ο ενας δίπλα στον αλλο, κι ο κοσμος της δεν ηταν πια ζεστός κι ασφαλής, και το μονοπάτι ήταν πίσω πολύ μακριά της, και η ζωη ηταν μπροστά της, κι είχε τοσο πολλά να δεί... Κι έμαθε πως μπορει και να σε πυροβολήσουν με τα οπλα τους, έμαθε πως υπάρχει κακία και θάνατος, έμαθε όμως πως υπαρχει κι αγάπη, κι αγώνας, κι όμορφα μέρη να εξερευνήσεις και να δεις...

Εμαθε πως καποια στιγμή, ο κακός ο λυκος θα έρθει, ακόμα κι αν ποτέ δε φύγεις απο το μονοπάτι, θάρθει και θα γκρεμίσει τον κόσμο σου τον ζεστό, και θα χάσεις την κόκκινή σου την κάπα... Θάρθει και θα σε πάρει εκεί που υπάρχει πόνος, και θάνατος, και μέρη όμορφα και θαυμαστά, και δάκρυα και αίμα μέχρι να τα γνωρίσεις...

Θαρθει και θα σου μάθει να παλεύεις, και θα σου μάθει πως πέρα απο το μονοπάτι θέλει δύναμη και κουράγιο για να τα καταφέρεις, και καμμιά φορά ειναι τόσο, μα τόσο μοναχικά που κάθεσαι κάτω απο τα δέντρα και κλαίς.... Μα θα σου μαθει και τη μαγεία του φεγγαριού, και το τρέξιμο στα λειβάδια, θα σου μάθει να μάχεσαι για τη μάχη, θα σου μάθει να χάνεις και να κερδιζεις...

Εσύ θα πρέπει να αποφασίσεις αν θες να γυρίσεις στο μονοπάτι, σε αυτό που πάνε όλοι, ή αν θα μείνεις μαζί του...